Cadeautje

Aan het meer van Bolsena hebben we alles even in een lagere versnelling gegooid. Boodschapje doen, cappucinootje drinken, stukje fietsen, speeltuintje voor Bas, nog een cappucinootje drinken, je kent het wel. Het enige actieve van de afgelopen dagen was het doen van de was. Maar zelfs dat viel wel mee, de wasmachine hoefde alleen maar gevuld te worden en met een zonnetje en een windje droogde alles lekker snel. En niet geheel onbelangrijk: Ik heb lekker niets gestreken!

Het boeken via internet van de overtocht met de veerboot naar Sardinië op de door ons geplande datum leverde een probleem op. Om onduidelijke redenen was dit niet mogelijk, ondanks dat de overtocht wel in de dienstregeling stond aangegeven. En zo hadden we ineens twee dagen extra op het vasteland van Italië door te brengen. We hebben uiteindelijk maar een extra tussenstop ingelast in Tuscania, een kleurrijk plaatsje dat uitpuilt van de historie en nog niet ontdekt is door de toeristen. Het is er superleuk, echt een onverwacht cadeautje!

Op vrijdag struinen we de plaatselijke markt af. Veel van hetzelfde aan kleding en speelgoed, maar ook allerlei lekkers is er te koop. Hoogtepunt voor Wim was het geroosterde varken aan het spit. Hij begon zo erg te kwijlen dat ik maar heb voorgesteld een paar broodjes voor de lunch mee te nemen. En ik moet zeggen: Dat varken heeft niet voor niets het leven gelaten. De vier broodjes met het sappige gekruide varkensvlees krijgen we geeneens helemaal op. Maar wat wil je met zo'n 150 gram vlees per broodje...

Smakelijke groeten.

Eindelijk...

Als ik op de fiets vanuit Siena verder richting het zuiden rij, is het eindelijk goed weer. Het kwik van de thermometer is opgelopen tot een ruime twintig graden, en een zonnetje lacht mij toe. Het gebied na Siena heeft een enigszins bizar karakter. Het is een naakt golvend landschap, met slechts enkele bomen en huizen, en is genaamd "Le Crete". Ondanks de kaalheid van het landschap is het wel schitterend om te zien.

De route die ik rij is erg afwisselend. Weidse panorama's worden afgewisseld met eikenbossen. Via een pittige klim kom ik door Montalcino, in Nederland bij de wijnkenners bekend om zijn "Brunello". Bijzonder is dat bij de wijngaarden onderweg vaak een rozenstruik staat aan het begin van een rij wijnstokken. Traditiioneel wordt zo aangegeven welke wijn er verbouwd wordt: gele rozen voor witte wijn, roze voor rosé en rode rozen voor rode wijn.

Het gebied waar ik nu doorheen rij staat bol van de historie. De Etrusken hebben hier al een aantal eeuwen voor de Romeinen het nodige achtergelaten aan graven en nederzettingen, vaak uitgehakt in het zachte tufsteen. De drie fietsende Canadezen die we ontmoeten kijken hier hun ogen uit. Maar die zijn dan ook niet veel gewend natuurlijk...

We overnachten in Castelnuovo dell' Abate, een klein maar pittoresk dorpje. Het uitzicht vanuit het appartement zou niet misstaan op een ansichtkaart. Het irritante is alleen dat op een foto zoiets nooit helemaal goed over komt, maar ik heb toch maar een poging gewaagd.

Het appartement, met azuurblauw zwembad, is zelf ook niet echt vervelend overigens...

Op zondag arriveren we dan eindelijk aan het meer van Bolsano, het grootste kratermeer van Europa. Ondertussen heb ik er ruim 700 kilometer op zitten en al het nodige klimwerk achter de rug. Maar het gaat nog steeds prima.

Het weer is ondertussen zo goed dat we besluiten te gaan kamperen in het havenplaatsje Capodimonte, aan de zuidkant van het meer. De camping heeft de mooie naam "La Perla del Lago", oftewel de parel van het meer. Spontaan wordt de Nederlandse vlag gehesen als we op de camping aankomen. Hier blijven we een paar dagen lekker luieren, voordat we de oversteek naar Sardinië maken.

Italiaanse groeten.

P.S. De foto's komen écht nog!

Meer, meer!

Hallo, hier ben ik weer. Ik ben een tijdje terug met een hele grote auto meegeweest. Die grote auto ging steeds stoppen. En dan stapten er soms mensen in. En soms mensen uit. Die mensen moesten erg lachen als ik "Tsjiao, tsjiao" zei, ik weet ook niet waarom. Als ik op een knopje drukte, ging er een lampje branden. Daarna moesten we snel de grote auto uit. Ik vond wel heel spannend!

We kwamen toen ergens waar heel veel mensen waren. En veel winkels. Soms verkochten ze er speelgoed, maar meestal niet. En weet je wat het mooiste daar was? Ze hadden er een trap. Maar geen gewone. Maar eentje die vanzelf omhoog ging! En een andere weer omlaag. Met Pappa samen ben ik wel tien keer op en neer geweest. Dat was feest. En toen Pappa er mee stopte, moest ik heel hard huilen. "Meer, meer!" riep ik toen heel hard. Maar Pappa ging gewoon een broodje eten.

En Pappa heeft een ding met knopjes. Daar gaat hij dan op drukken. En dan houdt hij het ding aan zijn oor. En dan gaat hij praten. Soms heel lang praten. Hij praat dan vaak met Oma. Ik krijg dan achteraf altijd een knuffel van hem. "Van Oma!" zegt hij dan. Alleen mag ik nooit op de knopjes drukken. En dan wil ik zo graag...

Tsjiao!

P.S. De foto's komen nog, ik kan hier niet "uploaden" of zoiets...

Oostblok

In Siena zitten we middenin Toscane, en wel in de Chianti-streek. Siena staat bekend om de "Palio", een paardenrace welke twee keer per jaar wordt gehouden op het centrale plein in de stad en om de "Panforte" een zoete lekkernij met amandelen, welke enigzins lijkt op noga. Het is een leuk stadje, dat zeker de moeite van het bezoeken waard is. Op datzelfde plein ploffen we een half uurtje neer, om met Basje lekker fruit te eten en mensen te kijken.

Ook op culinair gebied hebben we niets te klagen. Met Basje kunnen we gelukkig goed uit eten, dus daar maken we dan ook regelmatig dankbaar gebruik van. De Italianen hebben wel een iets andere indeling van het avondeten als ons. Over het algemeen beginnen ze met de "Antipasti" (voorgerechten), dan de "Primo piatti" (eerste gang) met voornamelijk pastagerechten, vervolgens de "Secundo piatti" (tweede gang) met vlees- en visgerechten en als afsluiter de "Dolce" (toetjes). En op bijna elke hoek van de straat kun je hier fatsoenlijk eten.

De jeugdherberg in waar we zijn aanbeland, kan nu niet worden omschreven als de meest gezellige. Alles is hier een beetje blijven hangen in de jaren 70 en het lijkt wel of we in het oostblok zijn. Veel beton, zware metalen deuren, lange gangen met niets aan de muur (ook in de kamers niet), geel/bruine tegeltjes, KGB ondervragingslampen aan het plafond en een ontbijtzaal welke wordt gerund door twee Russische "Katharina's". Maar gelukkig is daar dan onze Basje, die met zijn vrolijke lach overal de zon kan laten schijnen.

Ciao a tutti

Up we go!

Met een graad of tien op de thermometer vertrek ik op de fiets uit Bologna, de bergen in. De regen die valt maakt het allemaal nog een stuk frisser, en naarmate ik hoger kom, daalt de temperatuur nog verder. De beklimmingen zijn pittig, en ik moet regelmatig terugschakelen naar de kleinste versnelling.

Volgens het fietsboekje zou ik grandioze uitzichten moeten hebben, maar de mist en regen zorgen ervoor dat ik daar bar weinig van zie. Mijn vingers zijn op een gegeven moment zo verkleumd dat ik bijna niet meer kan schakelen en remmen. Als ik aankom in het berghotel waar we overnachten, heb ik een kwartier onder de warme douche nodig om bij te komen. Maar dan zijn we wel weer 70 kilometer en ruim 1300 hoogtemeters verder...

De dag daarna schijnt de zon en fiets ik naar Fiesole, een plaats op een paar kilometer van Florence. Daar hebben we voor een paar dagen een bungalow op een schitterend gelegen camping. De op de steile berghelling gelegen villa's van Fiesole kijken uit over het Toscaanse landschap, met zijn karakteristieke cypressen. Hier houden we het wel even uit!

Als we Florence bezoeken worden we overweldigd door de enorme massa toeristen die er zelfs op een dinsdag in het voorjaar rondlopen. Om iets te bezoeken sta je al snel een uurtje in de rij, en de prijzen zijn aanzienlijk. Maar het is dan ook niet voor niets de stad die zichzelf profileert als de stad met de meeste kunst en cultuur per vierkante kilometer ter wereld.

Gelukkig vinden we in een buitenwijk een leuk tentje waar we tussen de lokale bevolking een bordje pasta als lunch verorberen. En natuurlijk mag 's middags een lekker Italiaans ijsje niet ontbreken...

Groeten vanuit “Firenze”

Boompjes met saus

Er is hier een mevrouw die zit alleen maar in een stoel. En die stoel heeft grote wielen. In het midden van elk wiel zit een knop. Als ik erop drukt hoor je piep, en gaan er lampjes branden. Spannend! Samen zijn we gaan racen. Zij in de stoel met wielen en ik met mijn Winnie de Pooh auto. Heuvel op en heuvel af. Soms kon ik zelfs winnen!

En raar hoor: Sommige meisjes hier gaan mij zomaar ineens zoenen. Ik heb nergens om gevraagd maar opeens: SMAK. Ik moet niet veel hebben van die kleffe nattigheid. Tenslotte heb ik thuis al een vriendin! Het is wel leuk om met ze te spelen.

Als we nu met het autootje gaan rijden, ziet alles er opeens heel anders uit. Wegje omhoog. Wegje omlaag. Bochtje naar links. Bochtje naar rechts. Mamma pruttelt lekker door met het autootje. Ik roep regelmatig “Whoeiiii” van plezier!

Het happen gaat hier lekker. Gisteren nog met een mijnheer chippies zitten eten. Mamma en Pappa zeggen dan dat ik goed kan “snaaien”. Alleen de “s” kan ik nog niet zo goed uitspreken, en dan moeten ze steeds lachen… Soms krijg ik zomaar een koekje of een snoepje van iemand. Jummie! En vanavond heeft papa boompjes gekookt. Die smaken extra lekker met saus. Weten jullie wat dit is?

Smakkerd van Basje

De eerste bergen

Ondertussen hebben we de steden Ferrara en Bologna achter ons liggen, beide schitterend, maar wel heel verschillend qua karakter. Ferrara doet nog een beetje dorps aan. Je ziet er een boeiend contrast tussen de middeleeuwse kern met smalle en bochtige straatjes, en de in de renaissance ontworpen uitbreidingen met brede straten, parken en villa's. We hebben er een kamer in de plaatselijke jeugdherberg kunnen bemachtigen. Dat kostte mij wel nog wel even wat moeite, aangezien ik verkeerd stond met m'n karretje, en vervolgens met "Italiaanse passie" naar een andere parkeerplaats werd gedirigeerd. De veertig ronddartelende en schreeuwende schoolkinderen doen mij trouwens aan ver vervlogen tijden herinneren...

Bolgona is een échte grote stad. Kilometers buiten het centrum is er al een enorme drukte. Fietsers, scooters en auto's rijden allemaal over dezelfde weg en lijken bezig met een wedstrijd wie het eerste het volgende stoplicht haalt. De "bungalow" die we daar hebben lijkt meer op een kleine bouwval, maar we doen het er maar mee. De andere bungalows worden bevolkt door een divers pluimage. Links van ons Marrokaanse buren en verderop een Italiaanse juffrouw die nodig eens naar de tandarts moet. Maar er hangt een ontspannen sfeertje en er zijn verschillende kleine kinderen waar Bas mee kan spelen.

Op zaterdag verder richting het zuiden getrokken, de Apennijnen in. Eerst het karretje nog even afgetankt en gezorgd dat ik voldoende olie had. Op het vlakke ging het allemaal prima, maar ik ben toch wel benieuwd hoe het in de bergen gaat. Daarbij is het ook nog eens superslecht weer, met veel mist, regen en kou. Het eerste stuk ging reuze goed, maar naarmate ik verder kwam werd het steiler, en moest ik soms terugschakelen naar de eerste versnelling. En bovenop de bergkam heb ik behoorlijk last van de fikse zijwind. Het gaat niet snel, maar ik kom er wel! Het berghotelletje is een welkom eindpunt voor die dag.

Mistige groeten...

Op de Po

Vanuit Verona zijn we een aantal dagen terug al in oostelijke richting naar Montagnana vertrokken. Aan mijn linkerzijde zie ik in de verte de uitlopers van de Alpen, en aan de rechterzijde de Po-vlakte, die niet veel onder doet voor ons eigen vlakke landje. Het weer laat nog steeds te wensen over. De temperatuur is nog wel aardig, maar die regenbuien zijn toch niet al te lekker. De veelal uit grijs beton opgetrokken villa's zijn ook niet echt sfeerverhogend. Maar het fietsen gaat verder prima.

In Montagnana hebben we een kamer in de plaatselijke jeugdherberg. We zijn de enige gasten, op twee fietsende Nederlanders na, die dezelfde route als ons volgen. Het stadje is niet al te groot, maar heeft wel een imposante vestingmuur, die nog geheel intact is. Het avondeten bestaat uit pizza, welke wordt geserveerd door een praatgrage "Mario".

De totale route die we hebben uitgezet is een combinatie van allerlei bestaande fietsroute's. Om goed mijn weg te kunnen vinden maak ik gebruik van navigatie op mijn fiets. En ik moet zeggen: Dat werkt écht grandioos, het is voor mij alleen een kwestie van het paarse lijntje op de digitale kaart volgen. Ik moet er niet aan denken dat dit apparaatje stuk gaat, en dat ik moet overschakelen op de fietsboekjes...

Het fietsen in Italië valt mij tot nu toe reuze mee. Fietspaden zijn hier erg dun gezaaid, waardoor je meestal op de doorgaande weg fietst. Maar tot nu toe houdt het verkeer prima rekening met mij, zo goed als iedereen gaat met een grote boog om mij heen.

Ondertussen zijn we via Ferrara in Bologna aangekomen. Vanaf hier is het over met het vlakke fietsen, vanaf zaterdag gaat we de bergen in!

Tot later.

Koud met kleurtjes

Hallo, hier ben ik weer. In het huis waar we nu zijn staat een computer. Kan ik ook weer een berichtje doen.

Tot nu toe is het erg gezellig met Pappa en Mamma. In de autotrein vond ik het wel even spannend. Maar 's nachts mocht ik lekker bij Mamma in bed. Toen was het niet zo eng meer.

Met het autootje rijden vind ik erg leuk. Als ik 'm zie, roep ik heel hard "auto, auto". En dan hoop ik dat we gaan rijden. Heel soms mag ik ook achter het stuur. Dan doe ik "broem, broem", net of we rijden. Meestal als ik een tijdje in het autootje zit val ik in slaap...

Gisteren waren we in een groot huis. Toch waren er niet veel mensen, maar wel veel bedjes op onze kamer. En daar kan je heel leuk op klimmen en springen, net een grote speeltuin. Alleen Pappa en Mamma roepen de hele tijd "Basje, nee, nee", "Basje, niet doen". Dat is af en toe wel lastig. Ook was er een gezellige mijnheer achter een computer. Daar mocht ik bij op schoot en een tekening maken.

Pappa en Mamma gaan soms iets eten uit een bakje. Dat is dan heel koud, en heeft allerlei kleurtjes. Vaak krijg ik dan ook hapjes op een lepeltje. Vooral bruin, groen en wit vind ik erg lekker!

En vandaag heb ik lekker gespeeld in het park. Er waren heel veel kindjes, maar ik kon ze niet zo goed verstaan. Toch was het wel gezellig. Ik ben wel tien keer van de glijbaan af geweest. Toen was ik zo moe, dat ik in mijn buggy in slaap gevallen ben.

Knuffie van Bas

Offroad

Mijn ritje van Arcen naar Düsseldorf was toch een stuk spannender dan dat ik van tevoren had bedacht. Mijn navigatie (jawel) stuurde mij een onverharde weg op, die op een gegeven moment over ging in een blubberig pad. Langzaam begonnen mijn wieltjes door te slippen, en begon het zweet in mijn oksels te klotsen. Wat nu? Eerst Basje maar even verteld dat Mamma toch wel een beetje bang was. En vervolgens het karretje in z'n achteruit gezet, en geprobeerd terug te rijden. Gelukkig bleken mijn schietgebedjes voldoende om weer op het asfalt uit te komen...

De autotrein was ook wel een belevenis. Wim zijn fiets moest eerst nog achterin mijn karretje geladen worden, en dat viel nog niet mee. We hebben best veel spullen bij ons namelijk. Maar na wat duw en trekwerk is dat toch gelukt. Ik mocht als één van de eersten zelf mijn autootje het bovendek van de autotrein oprijden, en in Verona er weer af.

De overbuurvrouw bij onze Bed and Breakfast in Verona laat zich het beste omschrijven als een échte Italiaanse Mamma. Ruim in omvang, Wibra-jurk, schortje en een stemvolume brandalarm. Basje werd gelijk tegen haar aanzienlijke boezem platgedrukt, maar dat leek hem niet te deren. De chocoladekoekjes waren een goede troost waarschijnlijk. We moesten gelijk (sterke Italiaanse) koffie komen drinken. Gelukkig waren onze handen en voeten een welkome aanvulling op ons gebrekkige Italiaans, zodat toch nog enige conversatie mogelijk was.

En zelfs 's avonds, nadat we uit eten waren geweest, bleek het niet mogelijk om ongezien onze kamer in te sluipen. Nonna lag alweer op de loer om onze kleine Bas naar binnen te trekken. Na een paar knuffels kon Bas, een trauma rijker, eindelijk naar bed.

Hoeveel Italiaanse oma's gaat onze Bas nog tegenkomen?

Koud en nat

De eerste etappe met de fiets was er eentje die koud en nat was. De stevige noorden wind blies nog wel enigzins in mijn rug, maar na ruim tachtig kilometer was ik toch blij in Arcen te arriveren. Daar werden we hartelijk onthaald door Coby en Vladimir, de eigenaars van de Bed and Breakfast waar we zouden overnachten. Het Macedonische eten overtrof onze verwachtingen, en Coby zorgde wel dat het ons aan niets ontbrak. En Bas, die ouwe blonde charmeur, wikkelde iedereen om zijn kleine vingertje. Dat wordt nog wat in Italië...

Na een goede nachtrust konden we de volgende dag door naar Düsseldorf, waar we aan het einde van de dag met Lien d'r karretje de autotrein op moesten. We hadden een mooie, ietwat krappe coupé voor drie personen. Basje had wel wat moeite in slaap te komen in zo'n rare schommelende trein, maar dat is uiteindelijk wel gelukt. En de volgende ochtend arriveerden we fris (nou ja) en fruitig in Verona.

In Verona hebben we toch ook maar een Bed and Breakfast genomen, aangezien de enige camping veel te kleine plaatsen had voor onze relatief grote tent. En zeker geen onverstandige keus. Ook hier werden we weer met open armen ontvangen. Een leuk appartementje, met een eigen keukentje, badkamer en slaapkamer.

Op zondag met de fiets naar het centrum van Verona geweest. Een mooie stad, die toch nog als een dorp aanvoelt. En zeker ook in deze tijd van het jaar nog niet overspoeld wordt door toeristen. Mooie "piazza's" en "duomo's" te over. Bas heeft voor moederdag Mamma getrakteerd op een lekker taartje met cappucino. Dat kunnen ze wel, die Italianen.

De start was al super zo, ik ben benieuwd naar de rest...

Inpakken (en wegwezen!)

De afgelopen dagen stonden in het teken van schoonmaken, boodschappen doen en spullen pakken, zelfs 's nachts in mijn dromen. Gelukkig zijn we ruim op tijd met alles begonnen, dus volgens mij zijn we er nu helemaal klaar voor! Over een paar uurtjes trekken we definitief de deur achter ons dicht...

Gisteren hebben we de meeste spullen al in m'n karretje geladen. Nu is de laadbak aardig groot, maar het nadeel is dan ook dat je alle ruimte gaat gebruiken. Dus zelfs Bas z'n loopauto en potje gaan mee!

Bas heeft net nog even bij z'n vriendinnetje Maja bij de buurvrouw op de hoek gespeeld. Die zal hij best gaan missen, net als Opa, de Oma's en de lieve buurtjes. Maar aan de andere kant: Hij heeft wel drie maanden lang de onverdeelde aandacht van zijn Pappa en Mamma!

We vertrekken na de lunch naar Arcen, Wim met de fiets en ik met Bas in m'n karretje. We overnachten daar in een Bed and Breakfast, waarvan de eigenaar van Macedonische origine is. Hij verzorgt vanavond een Macedonisch diner. Ik ben benieuwd wat dat wordt, geen idee wat je dan voorgeschoteld krijgt, maar we laten ons verrassen.

Morgen gaan we dan door naar Düsseldorf, waar we aan het einde van de dag op de autotrein naar Italië stappen. Als het goed is staan we dan op zaterdagochtend om tien uur in Verona. En de weersverwachtingen zijn goed daar voor de komende dagen. Zon, 23 graden en weinig wind. We hebben er zin in, dat snappen jullie wel!

Tot later.