Vanuit Poncin vervolgen we onze route en volgen tientallen kilometers het riviertje de Ain stroomopwaarts. Op diverse plaatsen zijn dammen aangelegd met een bijbehorende electriciteitscentrale. De grootste en meest imposante is de Barrage de Vouglans, met daarachter het op één na grootste stuwmeer van Frankrijk. Op zich wel een beetje dubbel: Het mooie uitzicht van vele kilometers ver over het meer is mogelijk gemaakt door de betonnen constructie van meer dan 100 meter hoogte en de talloze hoogspanningsmasten en -kabels die het landschap ontsieren.
In principe volg ik waar mogelijk Wim zijn fietsroute. Die heeft vaak de leuke kleine weggetjes die toch een stuk aantrekkelijker zijn dan de grotere B-wegen die mijn navigatie over het algemeen uitzoekt. Maar op de route langs de Ain let ik even niet op en wijk ik van de route af. Niets aan de hand op zich: Bij het eerstvolgende plaatsje kan ik via een andere weg weer terugsteken. Maar de weg blijkt een onverhard keienpad te zijn, met enorme hobbels en kuilen. Ik begin mij langzaam wat zorgen te maken, want als hier iets gebeurt kom ik er zonder hulp met geen mogelijkheid meer uit. Maar aan de andere kant moet ik lachen, want mijn ouders rijden achter mij aan en ik zou graag eens even meeluisteren naar het plat-haagse commentaar wat ze nu leveren. Gelukkig komt na een kilometer of vier een einde aan het gestuiter.
Na het tanken, anderhalve kilometer voor de volgende camping in Mesnois, stopt ineens mijn karretje met pruttelen en is met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen. Als ik de contactsleutel omdraai hoor de startmotor aanslaan, maar daarna houdt het gewoon op, er is geen leven meer in te krijgen. Maar wat nu? Mijn karretje heuvelop terugduwen naar de garage is ook niet echt een optie. Na enig logisch nadenken kom ik tot de conclusie dat het mogelijk de bougie is die vuil is en niet vonkt, waardoor er geen ontsteking plaatvindt. Gelukkig doet mijn pa nog een rondje om de auto en ziet dat de bougiekabel loshangt, waarschijnlijk door het gehobbel op de alternatieve route eerder die dag. En inderdaad, na het terugzetten van de bougiekabel is het gewoon weer starten en rijden. Volgens mij heeft iemand een biertje verdiend!
Op elke camping waar we komen hangt over het algemeen bij de receptie een A4-tje met de weersvoorspelling van de komende dagen. Maar we hebben hier in Frankrijk eerder een mooie variant gezien.
Geen A4-tje of lokale Piet Paulusma, maar een platte steen die aan een ketting hangt en het weer kan voorspellen. En er hangt de volgende uitleg bij:
- De steen is nat: Regen
- De steen is droog: Geen regen
- Schaduw onder de steen: Zonneschijn
- De steen is wit bovenop: Sneeuw
- De steen is niet te zien: Mist
- De steen beweegt: Winderig
- De steen gaat op en neer: Aardbeving
- De steen ligt op de grond: Tornado
- U ziet twee stenen: Stoppen met drinken
Ondertussen zijn we in de Jura aangekomen, ongeveer op de hoogte van Zwitserland. We zitten in het merengebied en overal waar je kijkt is het hier glooiend en groen. Klaarblijkelijk is het ook voor Nederlanders een aantrekkelijk vakantiegebied gezien het aantal Nederlandse kentekens dat we tegenkomen. Frits en Ellen, goede vrienden van ons, gaan ons vanaf hier een paar dagen vergezellen. Leuk voor iedereen, want Bas heeft in Nieké en Kyra twee speelkameraadjes. Voor Wim, want als het goed is gaat Frits een dag mee fietsen. En natuurlijk ook voor mij, ik kan lekker bijpraten met Ellen!
Hobbelige groeten
In principe volg ik waar mogelijk Wim zijn fietsroute. Die heeft vaak de leuke kleine weggetjes die toch een stuk aantrekkelijker zijn dan de grotere B-wegen die mijn navigatie over het algemeen uitzoekt. Maar op de route langs de Ain let ik even niet op en wijk ik van de route af. Niets aan de hand op zich: Bij het eerstvolgende plaatsje kan ik via een andere weg weer terugsteken. Maar de weg blijkt een onverhard keienpad te zijn, met enorme hobbels en kuilen. Ik begin mij langzaam wat zorgen te maken, want als hier iets gebeurt kom ik er zonder hulp met geen mogelijkheid meer uit. Maar aan de andere kant moet ik lachen, want mijn ouders rijden achter mij aan en ik zou graag eens even meeluisteren naar het plat-haagse commentaar wat ze nu leveren. Gelukkig komt na een kilometer of vier een einde aan het gestuiter.
Na het tanken, anderhalve kilometer voor de volgende camping in Mesnois, stopt ineens mijn karretje met pruttelen en is met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen. Als ik de contactsleutel omdraai hoor de startmotor aanslaan, maar daarna houdt het gewoon op, er is geen leven meer in te krijgen. Maar wat nu? Mijn karretje heuvelop terugduwen naar de garage is ook niet echt een optie. Na enig logisch nadenken kom ik tot de conclusie dat het mogelijk de bougie is die vuil is en niet vonkt, waardoor er geen ontsteking plaatvindt. Gelukkig doet mijn pa nog een rondje om de auto en ziet dat de bougiekabel loshangt, waarschijnlijk door het gehobbel op de alternatieve route eerder die dag. En inderdaad, na het terugzetten van de bougiekabel is het gewoon weer starten en rijden. Volgens mij heeft iemand een biertje verdiend!
Op elke camping waar we komen hangt over het algemeen bij de receptie een A4-tje met de weersvoorspelling van de komende dagen. Maar we hebben hier in Frankrijk eerder een mooie variant gezien.Geen A4-tje of lokale Piet Paulusma, maar een platte steen die aan een ketting hangt en het weer kan voorspellen. En er hangt de volgende uitleg bij:
- De steen is nat: Regen
- De steen is droog: Geen regen
- Schaduw onder de steen: Zonneschijn
- De steen is wit bovenop: Sneeuw
- De steen is niet te zien: Mist
- De steen beweegt: Winderig
- De steen gaat op en neer: Aardbeving
- De steen ligt op de grond: Tornado
- U ziet twee stenen: Stoppen met drinken
Ondertussen zijn we in de Jura aangekomen, ongeveer op de hoogte van Zwitserland. We zitten in het merengebied en overal waar je kijkt is het hier glooiend en groen. Klaarblijkelijk is het ook voor Nederlanders een aantrekkelijk vakantiegebied gezien het aantal Nederlandse kentekens dat we tegenkomen. Frits en Ellen, goede vrienden van ons, gaan ons vanaf hier een paar dagen vergezellen. Leuk voor iedereen, want Bas heeft in Nieké en Kyra twee speelkameraadjes. Voor Wim, want als het goed is gaat Frits een dag mee fietsen. En natuurlijk ook voor mij, ik kan lekker bijpraten met Ellen!Hobbelige groeten
Aloha allen,
BeantwoordenVerwijderenMogelijk is dit de laatste groet uit Hawaii.... maar daarom niet minder enthousiast! Wat een heerlijke bijkomstigheid dat je pa een biertje verdient heeft....maar ik ben wel erg nieuwsgierig naar het plat haagse commentaar! Zo zie je maar weer, onverwachte weggetjes inslaan KAN soms heel leuk zijn, maar soms.... Het laat zich raden.
Wat een gezelligheid als Frits, Ellen en de kids een paar dagen langskomen...laat Frits maar wel heel goed uitkijken, bij hem weet je het maar nooit!
Voor ons is vandaag de laatste verkasdag aangebroken, over twee nachten gaan we alweer op het vliegtuig....maar mogelijk eerst nog de grote schildpadden spotten op een ' blacksand' beach!
Affin aan al het goede komt een einde...
Aloha voor een ieder in jullie gezeldschap,
Ellen en Elles
Aloha allen,
BeantwoordenVerwijderenBovenstaande reactie is trouwens om 9.30 's morgens al geplaatst...:-, zo vroeg al voor we weer in "ons" autootje richting de oceaan vertrekken, na al dat stoomgeweld uit de kraters op the Big Island. Overigens nemen wij ook nogal eens wegen welke we niet zouden mogen nemen volgens Hertz, maar het gaat tot nog toe goed....! Wel heb ik schade aan de auto op het 3e eiland gemaakt, maar ja dan moeten ze die verrekte stoepranden maar niet zo hoog maken, zodat ik een "normale" bocht kan maken...:-)!
Warme groeten vanaf de andere kant van de wereld van ons beiden,
Aloha Elles en Ellen
Hoi allemaal,
BeantwoordenVerwijderenToch wel handig een beetje technisch inzicht ... Ik zou nooit geweten hebben waar ik moest zoeken ... En dat biertje is natuurlijk terecht verdiend!
Bas zal dat gehobbel ook best leuk hebben gevonden, of was hij net zijn middagdutje aan het doen? Dan is het natuurlijk minder.
Het wordt nog een hele karavaan die langzaam maar zeker naar Nederland trekt. Twee fietsers en dan een twiedeliedie gevolgd door twee auto's; een beetje zwaan-kleef-aan, maar dan echt gezellig.
Ik kan me voorstellen dat Nieké en Kyra ook wel in jullie tuut willen meerijden ...
Gelukkig zijn alle berichten op een kleine hapering van klapbed en de tuut na, goed. Geniet nog maar van alle mooie dingen, want zonder gemeen te willen zijn, het einde komt nu toch wel een beetje inzicht.
Het weer blijft in ieder geval op een enkele bui na goed voor de komende twee weken, dus die steen doet het goed (ook op de foto).
Knuffel x9 dit keer van Anne-Marie en Beer