Kriebel

Gisteren zijn we weer terug geweest naar de “watie” met dat witte spul. Met Pappa en Mamma samen. Maar eerst ging Mamma spul op mij smeren. Dat was niet fijn. Daarna moest ik mijn petje op. Ook waren andere kindjes. En er was allemaal mooi gekleurd speelgoed. Daarmee kon je scheppen en taartjes bakken. Pappa kan dat als de allerbeste! De “watie” smaakt trouwens heel anders dan de “watie” uit Pappa zijn fles. Toen moesten we weg. Dat was niet fijn. Ik wilde nog veel langer blijven!

Met Mamma samen gingen we weer bochtjes rijden. Toen gingen we stoppen. En broodjes eten. Daarna mocht ik spelen en rondrennen. Maar na een tijdje had ik kriebel. Kriebel tussen mijn tenen. En op mijn benen. Er waren allemaal kleine beestjes. “Mieren” zeiden Pappa en Mamma, maar ik vond het gewoon kleine beestjes. Toen moest ik wel even huilen. Gelukkig heeft Mamma alle beestjes weggejaagd.

’s Avonds in het huisje was het heel leuk. Het was groot en ik kon lekker rondrennen. En er was een mevrouw die mij drie “foefies” ging laten zien. “Foefies” zijn leuk. Ik mag ze ook soms aaien. En er was een aardige mijnheer. Die heette Sebastiano. Vonden Pappa en Mamma grappig. Moest ik gelijk op de foto. Pappa zei dat hij op Willie Alberti leek, maar die ken ik niet.

Nou doei!