Na twee dagen op de camping aan de Costa Rei te hebben gestaan trekken we verder. We verlaten de kust en trekken het binnenland in. Ik volg een lange brede weg die langzaam stijgt en waar een forse wind vanuit de bergen richting zee door het dal waait. Onderweg heb ik met Wim afgesproken. Niet alleen om te lunchen, maar ook om hem door een aantal onverlichte tunnels die op de route liggen te begeleiden. Dat is wel zo veilig.
Het kleine bergdorpje waar we belanden heeft één afgelegen Agriturismo, waar je normaal gesproken kunt slapen en gerechten kunt eten bereid met produkten van de boerderij. Het eten is geen probleem, maar overnachten kan niet. Wat nu? De eigenaresse ratelt vervolgens een heel verhaal af in het Italiaans. We verstaan lang niet alles, maar begrijpen dat ze even gaat bellen voor een slaapplaats voor ons. Even later worden we onder begeleiding naar de andere kant van het dorp gebracht, waar bij een villa een groot appartement voor ons is geregeld. Super! Voor het avondeten gaan we weer terug naar de Agriturismo, waar de eigenaresse de sterren van de hemel heeft gekookt. Na vier uitgebreide gangen ploffen we voldaan in bed.
De volgende dag gaan we verder en hoger de bergen in. De route van vandaag kent nog meer hoogteverschillen, maar mijn karretje slaat zich er prima doorheen. Het benzine- en olieverbruik van de twee-takt Piaggio ligt nu wel wat hoger. Als ik onderweg stop om olie te kopen, blijkt maar weer eens hoe behulpzaam de mannelijke Italianen zijn voor een blonde dame uit Nederland. Drie man sterk staan ze één flesje olie in mijn autootje te gooien. Over service gesproken...
Onze tweede overnachting is in een bed and breakfast in Seui, een wonderschoon dorpje dat tegen de berghelling aan geplakt lijkt. De huizen, in allerlei pasteltinten, worden verbonden door nauwe straatjes waar je (om met Harrie Jekkers te spreken) niet eens in de breedte dwarsfluit kunt spelen. Een korte wandeling neemt behoorlijk wat tijd in beslag. Bas moet overal zwaaien en knuffelen, wat hem vandaag weer twee chocolade-eieren oplevert. De schooier...
De laatste dag in de bergen is er eentje om in te lijsten, misschien wel de mooiste dag tot nu toe. Ik volg Wim zijn fietsroute, die over smalle bergweggetjes binnendoor loopt. Indrukwekkende rotsformaties worden afgewisseld met bos en weidse vergezichten. Af en toe moet ik de berm in om grote gaten in het wegdek te omzeilen. Koeien en geiten lopen ook zomaar op de weg en ik duim elke keer maar dat ze hun horens niet in de banden van het wagentje zetten. Onderweg stoppen we bij de overblijfselen van bouwwerken uit de bronstijd van de oorspronkelijke bewoners van Sardinië. Deze zogenaamde Nuraghen, een soort torens, zijn veelvuldig terug te vinden over het hele eiland.
Aan het einde van de dag maken we een lange afdaling terug naar zeeniveau. In de buurt van Tortoli, halverwege aan de oostkust van Sardinië, zetten we op een mooie ruime camping de tent weer op. Hier mogen we gaan genieten van onze welverdiende rust na een paar dagen stevig doorbuffelen.
Voldane groeten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten