Weg weg

Het klimmen in de bergen op Sardinië is behoorlijk pittig, maar het is hier zo mooi dat ik tijdens het rijden regelmatig een grote glimlach niet kan onderdrukken. De beklimmingen zijn niet extreem steil, maar wel vele kilometers lang. De kunst is om op tijd naar de juiste versnelling te schakelen om een goede cadans te houden, zeker omdat je ook niet precies weet hoe lang de beklimming duurt. En na de top is er altijd weer die heerlijke afdaling. Lekker met een flinke snelheid suizend over het asfalt naar beneden. Maar vijftig kilometer per uur is (meestal) wel hard genoeg. Je rijdt tenslotte op onbekend terrein en een kuil of wat zand in een bocht kan eenvoudig voor grote problemen zorgen...

Op de camping bij Tortoli doen we lekker rustig aan. 's Ochtends even boodschappen doen, zodat we 's avonds lekker zelf kunnen koken op onze tweepits benzinebrander. We hebben een behoorlijk arsenaal aan relatief simpele en gezonde recepten, zodat we niet elke dag hoeven te barbecuen. Meestal speel ik de kok en stort Jacqueline zich op de afwas. En onze Bas is gelukkig niet kieskeurig en eet van ons eigen culinaire geknutsel bijna alles vrolijk mee.

Vanuit Tortoli gaat het weer omhoog, een bergpas over. De koude lucht uit de bergen botst met de warme lucht van de kust. In de verte hangen de donkere wolken onheilspellend boven het dal en regelmatig schiet er een bliksemflits naar beneden. Het begint te regenen. Het koelt ook gelijk behoorlijk af en ik kan na drie weken mijn regenjas weer eens uit de fietstas trekken. Maar het onweer barst gelukkig niet echt los. Ik kom redelijk droog in het bergdorpje Dorgali aan en na enig gepuzzel vinden we een geschikte bed and breakfast.

Als ik de volgende dag verder rij, kom ik over een weg die bezaaid is met allemaal sprinkhanen. Ik kom tot de ontdekking dat je beter kunt proberen over de beestjes heen te rijden, omdat ze dan op tijd wegspringen. Als je er vlak langs rijdt springen ze vaak juist net onder je wiel...

Even verderop loopt mijn geplande route over een afgesloten weg. De omleiding gaat echter over de snelweg, wat niet zo heel aantrekkelijk is op de fiets. Ik besluit om om de afzetting heen te rijden en toch de oorspronkelijke route te volgen. Een kilometer verder zie ik waarom ze de weg hebben afgesloten. Bijna het hele wegdek over een riviertje is weggeslagen. Er is nog een smal stukje over, wat er stevig genoeg uit ziet om mijn gewicht te dragen. Na een foto haal ik een keer diep adem en loop ik naar de overkant...

In San Theodoro staan we weer twee dagen aan het volgende witte strand met blauw water. Vanaf hier is het nog een tweetal etappes voordat we op Corsica voet aan wal zetten. Dat zal wel even omschakelen worden, na vijf weken in het Italiaans naar het Frans...

Klipgeitengroeten