Offroad

Mijn ritje van Arcen naar Düsseldorf was toch een stuk spannender dan dat ik van tevoren had bedacht. Mijn navigatie (jawel) stuurde mij een onverharde weg op, die op een gegeven moment over ging in een blubberig pad. Langzaam begonnen mijn wieltjes door te slippen, en begon het zweet in mijn oksels te klotsen. Wat nu? Eerst Basje maar even verteld dat Mamma toch wel een beetje bang was. En vervolgens het karretje in z'n achteruit gezet, en geprobeerd terug te rijden. Gelukkig bleken mijn schietgebedjes voldoende om weer op het asfalt uit te komen...

De autotrein was ook wel een belevenis. Wim zijn fiets moest eerst nog achterin mijn karretje geladen worden, en dat viel nog niet mee. We hebben best veel spullen bij ons namelijk. Maar na wat duw en trekwerk is dat toch gelukt. Ik mocht als één van de eersten zelf mijn autootje het bovendek van de autotrein oprijden, en in Verona er weer af.

De overbuurvrouw bij onze Bed and Breakfast in Verona laat zich het beste omschrijven als een échte Italiaanse Mamma. Ruim in omvang, Wibra-jurk, schortje en een stemvolume brandalarm. Basje werd gelijk tegen haar aanzienlijke boezem platgedrukt, maar dat leek hem niet te deren. De chocoladekoekjes waren een goede troost waarschijnlijk. We moesten gelijk (sterke Italiaanse) koffie komen drinken. Gelukkig waren onze handen en voeten een welkome aanvulling op ons gebrekkige Italiaans, zodat toch nog enige conversatie mogelijk was.

En zelfs 's avonds, nadat we uit eten waren geweest, bleek het niet mogelijk om ongezien onze kamer in te sluipen. Nonna lag alweer op de loer om onze kleine Bas naar binnen te trekken. Na een paar knuffels kon Bas, een trauma rijker, eindelijk naar bed.

Hoeveel Italiaanse oma's gaat onze Bas nog tegenkomen?