Zonsondergang

Mijn fietsroute van Tuscania naar Civitavecchia is niet echt boeiend. Naarmate ik dichter bij Civitavecchia kom, verandert het eerst nog groene landschap in een grauw havengebied.

Om even in steekwoorden een impressie te geven: Betonnen huizen, ingegooide ruiten, een energiecentrale, vuilnis langs de weg, verroeste lantaarnpalen, verkeersborden met kogelgaten, drukke onoverzichtelijke wegen en langsrazend verkeer. Maar dan fiets je ineens langs een veldje met klaprozen en andere bloemen, wat je dag dan weer helemaal goed maakt.

Civitavecchia is de havenplaats van waar we overvaren naar Sardinië. Het inchecken voor de veerboot blijkt nog een vak apart te zijn. Om te beginnen worden we naar een aantal verschillende aanlegplaatsen gestuurd. Gelukkig blijkt driemaal scheepsrecht te zijn. En bij het ophalen van de tickets blijkt onze reservering geannuleerd te zijn, @&%$#! Dat hebben wij weer. Gelukkig is de boot nog niet vol, en kunnen we alsnog mee.

De veerboot is zo groot dat je helemaal niet het idee hebt dat je op een boot zit. Het is een wereldje op zich met onder andere een restaurant, een winkeltje en een bioscoop. En van de deining merk je praktisch niets. De hut die we hebben is behoorlijk ruim en heeft zelfs een eigen toilet en douche. Vanaf het dek heb je het mooiste uitzicht, en de zonsondergang levert spectaculaire beelden op. De volgende morgen staan we fris weer op na een nachtje lekker slapen.

Aangekomen in Cagliari, in het uiterste zuiden van Sardinië, ploffen we eerst even neer voor een bakkie en wat te eten. Maar heel uitgebreid kan dat niet: er moet die dag ook nog behoorlijk gefietst worden. Ik volg de kustweg, die aardig op en neer golft, in oostelijke richting. Deze is in het begin nog vrij druk met verkeer, maar wordt gelukkig steeds rustiger. Regelmatig heb ik uitzicht op mooie baaien met een azuurblauwe zee.

Het landschap is hier grillig met veel rotsen en lage begroeiïng, en ademt een heel andere sfeer uit dan Toscane. Ons eindpunt voor die dag is een kleine camping aan de Costa Rei, welke overbevolkt is door voornamelijk Duitsers. Ondanks de drukte heerst er toch een gemoedelijk sfeertje. Dat kan ook bijna niet anders met een zonnetje en met het mooie witte strand op letterlijk vijftig meter van de tent...

Strandgroeten